Bazen herkes bir şey söylüyor…

Ama senin kalbin başka bir yöne çekiliyor.

İşte bu bölüm tam da o anlar için.

Yol ayrımlarında...

Kafamız karışıkken...

Herkes emin konuşurken…

Kendi iç sesimizi duymayı unutuyoruz.

Bu bölümde, sadece senin anlayacağın o sessiz ama güçlü sesi birlikte hatırlıyoruz.

Kendi yolunu çizmenin, bazen ne kadar zor ama bir o kadar da doğru olduğunu konuşuyoruz.

Yavaşça, huzurla… sadece seninle.

Kahveni al, kulaklığını tak.

Bu yolculuk… sadece ikimize ait.

Kimsede Yoksa’nın bu özel edebiyat performansı bölümünde, sosyal medyada hızla akan kelimeler arasında kaybolan bir değere odaklanıyoruz: Türkçemiz.

Bir kelimeyle başlayıp bir toplumu etkileyebilir miyiz?

Kısaltmalar, yabancı sözcükler ve aceleyle yazılmış mesajlar arasında dilimizin taşıdığı derinliği yeniden hatırlıyoruz.

Bu bölümde, sosyal medyanın dilimizi zayıflatmak zorunda olmadığını, aksine onu parlatabileceğimiz bir sahneye dönüştürebileceğimizi konuşuyoruz.

Dil sadece iletişim değil, kimliğimizdir.

Ve bugün kurduğumuz tek bir cümle, birilerine dilini hatırlatabilir.

Hazırsan, kelimelerin gücünü birlikte keşfedelim.

Bu bölümü, öncelikle canım anneme; ardından hayatımda iz bırakan tüm kadınlara — teyzeme, halama, babaanneme, anneanneme, yengeme ve içinden annelik geçen herkese — kalpten ithaf ediyorum.

Sizden öğrendiklerimizle büyüdük, sizinle var olduk. Şefkatinizin izi hep üzerimizde…

Bu özel bölümde, sadece bir günü değil, bir ömrü konuşuyoruz.

Annelik üzerine fazla dile getirilmeyen duygulara, psikolojik katmanlara ve kalpten gelen anılara yer veriyoruz.

Çünkü annelik, sadece çocuk büyütmek değil; sessizce bir dünya kurmaktır.

Bazen yorulan, bazen susan ama her zaman seven ellerin hikâyesi bu.

Kendi çocukluğunuza dönmeye, annenizi hatırlamaya ve içinizdeki çocuğu yeniden duymaya hazırsanız...

Buyurun, Kimsede Yoksa’nın en içten bölümlerinden birine.

Kimsede yoksa, burada var.

Kendimize nasıl davranıyoruz?

Başkasına söylediğimiz bir kötü sözü kendimize söylediğimizde, neden bu kadar sessiz kalıyoruz?

Bu bölümde biraz duruyoruz...

Kendimize karşı daha nazik olmanın, hatalarımıza daha yumuşak bakmanın önemini konuşuyoruz.

Bir hata yaptığında, yorulduğunda, eksik hissettiğinde...

Belki de en çok ihtiyacın olan şey, kendine sarılmak.

Kahveni kap, kulaklığını tak.

Şimdi sadece sen ve ben varız.

Ve bu bölüm, biraz da içindeki o kırılgan ama güçlü yanla buluşmak için.

Kendine iyi davranmayı hatırlamak için buradayız.

Çünkü, sen her halinle kıymetlisin.

Hayatın hızlı temposunda, küçük anları kaçırmak çok kolay...

Bu bölümde, anda kalmanın ne demek olduğunu, hayatın minicik ama en gerçek parçalarını nasıl fark edebileceğimizi konuşuyoruz.

Bir fincan kahve, hafif bir yağmur, rüzgârda sallanan bir karga...

Belki de hayat, tam da kimsede yokken orada gizlidir.

Bugün kendine bir dakika hediye et — ve sadece dur.

Ben Arda Ege Tekeli,

Burası Kimsede Yoksa.

İyi ki geldin.