Na veertig jaar huwelijk wordt Ellen (72) gedood door haar eigen man Harry (78). Als hij zich daarvoor moet verantwoorden in de rechtbank, geeft hij aan dat hij dat deed op haar eigen verzoek.

Harry vertelt namelijk dat zijn vrouw steeds meer last kreeg van haar gezondheid. Daardoor leefde ze steeds geïsoleerder, legt hij uit. Ook werd zijn rol steeds groter, geeft hij aan: „Ik moest leren mijn gevoelens uit te schakelen, en de stabiele factor zijn.’’

In de rechtbank vertelt Harry dat Ellen een verzoek tot euthanasie deed, maar dat dat werd afgewezen. Daarop vroeg ze hem om hulp bij haar dood, zo zegt hij. Dat heeft hij gedaan, en enkele dagen later belde hij de huisarts.

Als de politie onderzoek doet, wordt een notitieboekje van Ellen gevonden, waarin ze schreef: „Mijn filmrolletje is op, ik wil rust hebben. Mijn lieve en zorgzame man heeft me begeleid tot de dood ons scheidt. Hij heeft nu recht op een normaal leven, waar hij in alle rust van kan genieten. Hij is ook al 78, dat geeft hem rust.’’

In de rechtbank vertelt Ellens broer John dat hij Harry’s daad niet als moord ziet. Hij is ervan overtuigd dat Harry Ellen heeft geholpen met het doel haar uit haar lijden te verlossen, en niet omdat hij van haar af wilde.

Verslaggever Stijn Tielemans volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „Wat me dan wel bijblijft is dat je hulp bij zelfdoding wel vaker hoort, maar dat dit echt wat anders is. In dit geval is het echt de ‘helper’ geweest die actief het leven van de ander heeft beëindigd. Dat moet heel zwaar en verdrietig zijn geweest. Ik denk dat dat voor een buitenstaander heel moeilijk te bevatten is om zover te gaan.’’

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het Stationsplein in Utrecht staat al jarenlang bekend als een onprettige plek ‘s avonds. Er wordt gehangen, er wordt gedeald en gestolen. Maar op een avond gaat het écht mis voor de 19-jarige Esmat. Tijdens een vechtpartij steekt hij drie mannen neer.

Esmat groeide op in Afghanistan en vertelt in de rechtbank dat hij een zware jeugd had. De taliban kwam op, en hij vluchtte naar Europa. Die vlucht duurde vijf jaar. In Nederland woonde hij in een azc, bij een pleeggezin en nu zelfstandig.

Vaak gaat hij naar het Bollendak, om te chillen en te blowen. Zo ook op een warme zomeravond in juli 2024. Die avond loopt uit de hand, als Syriërs en Afghanen in gevecht raken. Esmat pakt een mes, en steekt drie mannen, zegt het OM: één in zijn rug, een ander in zijn schouder en de derde in zijn arm.

Hij vindt zelf dat hij geen keuze had: „Ik moest mezelf verdedigen. Als ik dat mes had teruggegeven, was dat mijn dood geweest.’’

Verslaggever Ard Schouten volgt de zaak namens AD Utrechts Nieuwsblad: „Ik vind het heel dubbel, ik denk dat we ons geen moment echt kunnen verplaatsen in wat er met je gebeurt als je uit je land moet vluchten waar de Taliban in opkomst is.’’

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Na een halfuur in de rechtbank vindt verdachte Hakan K. het wel weer genoeg. „Kunnen we niet een einde brengen aan dit gesprek?’’, vraagt hij de rechters.

De 45-jarige K. staat voor de rechter omdat hij meerdere ouderen zou hebben opgelicht. Hij stond bij hen aan de deur en vroeg of hij de telefoon mocht gebruiken of vroeg om een pinpas, omdat hij zonder benzine zou staan, iets verderop. Vervolgens nam hij met die pinpas geld op van de oudere slachtoffers.

In de rechtbank heeft hij het niet bepaald naar zijn zin. Al snel wil hij weer weg: „Wat wilt u nou precies? Kunnen we niet een einde brengen aan dit gesprek? Het zit er wel een beetje op voor mij. Ik heb antwoorden gegeven, we hebben samen beelden bekeken, het is toch netjes gegaan, of niet?’’

Verslaggever Michiel van Gruijthuijsen volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „Maar op een gegeven moment ging Hakan heel erg in de contramine. Hij wilde niet meer meewerken. Hij was het zat in de rechtbank en wilde graag weer naar de gevangenis toe.”

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Op een vrijdagavond zijn Rens en Joyce aan het werk bij een telecomwinkel in Oud-Beijerland. Terwijl een ouder echtpaar in de winkel staat, komen er ineens twee gewapende mannen binnen. Ze willen telefoons hebben.

Beide personeelsleden worden gedwongen de kluis te openen en er worden 23 iPhones meegenomen. Dankzij politieonderzoek worden de telefoons teruggevonden en wordt Soufiane opgepakt.

In de rechtbank geeft hij aan dat hij snel geld wilde verdienen. Het is niet zijn eerste keer in de rechtbank: zijn strafblad telt al zeven pagina’s.

Als de rechter vraagt waarom hij dit deed en of hij besefte hoe heftig dit is, geeft hij aan dat hij daar niet over nadacht: „Toen ik vast zat ging ik wel nadenken hoe dat zou zijn. Als het bij mij zou gebeuren zou ik ook geschrokken zijn, en ik zou het echt niet leuk vinden.’’

Rechtbankverslaggever Niels Dekker volgt de zaak namens AD Rotterdams Dagblad: „Ik vond dat hij op elke vraag heel koeltjes, bijna emotieloos antwoordde. Hij zegt spijt te hebben, maar er zat totaal geen gevoel bij wat hij zei.’’

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Bijna vijftig jaar waren Peter en Ellen samen, maar in de zomer van 2024 is het leven van de 82-jarige vrouw voorbij. Ze is gedood door haar eigen man.

In de rechtbank vertelt Peter over de laatste fase van hun leven samen: „Ik was wanhopig. Ze had vreselijke reuma en zat de hele dag te verrekken van de pijn. Ik kon het gewoon niet meer aanzien.’’

Jarenlang hadden ze het samen goed, maar hun leven en hun huis verslonzen, legt Peter uit. „Opeens zag ik dat mesje liggen, van de kaas. In een opwelling dacht ik: nu moet ik het doen. Dan is het maar gebeurd.’’ Vervolgens probeerde hij zichzelf van het leven te beroven, maar dat mislukte.

Verslaggever Iris van den Boom volgt de zaak namens AD Amersfoortse Courant: „Na zo’n zaak kom je met een heel triest gevoel naar buiten, eigenlijk voor alle partijen. Het meest afschuwelijk is het voor de nabestaanden, de zoon en de broer. Echt vreselijk dat je geliefde familielid er opeens niet meer is, door toedoen van een ander.’'

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Tot drie keer toe probeerde Jamal met babbeltrucs kwetsbare ouderen op te lichten. Twee keer lukte dat, de derde keer ging het voor hem mis, en werd hij een dag later opgepakt. Maar in de rechtbank legt hij uit dat hij onschuldig zou zijn.

Bij het eerste incident komen er loodgieters in huis. Maar eigenlijk vraagt de bewoner zich af waarom, want er is niets aan de hand. Als hij dat doorheeft, is er al voor veel geld weggenomen.

Bij een volgende vrouw zou er lekkage zijn, en moet ze checken of de kluis ook nat is. Dat is niet zo, maar later is de inhoud van de kluis wel weg. Bij de derde keer heeft de bewoonster door dat er iets niet klopt, en een dag later komt Jamal vast te zitten.

In de rechtbank zegt Jamal dat hij onschuldig is: hij vindt het vervelend voor de mensen, maar hij was het niet, zegt hij. En dat zijn telefoon en auto werden gebruikt in de omgeving van de diefstallen? Dat komt volgens hem doordat hij voor zijn werk overal komt.

Verslaggever Stijn Tielemans volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „Dat hij op zo’n manier misbruik maakt van kwetsbare mensen.. Dat blijft elke keer pijnlijk om te horen.’’

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Als de moeder van de 1-jarige Rico ’s morgens bij zijn bedje komt, krijgt ze de schrik van haar leven: hij ligt niet in zijn bed.

Ze maakt haar partner wakker, en als het jongetje ook niet beneden is, zien ze op de deurbelcamera een onbekende man met hem lopen. Het is de 54-jarige Ahmet, die zich in de rechtbank moet verantwoorden.

Daar vertelt hij dat hij een jongetje hoorde huilen, en dat hij wilde helpen, ‘want zo is hij’. Hij ontkent dat hij de peuter misbruikte en dat hij het jongetje juist wilde terugbrengen toen de politie hem op straat vond met het slachtoffer. In eerdere verhoren vertelde de verdachte de politie juist dat hij het slachtoffer wel misbruikte, in een huis vlakbij dat van de slachtoffers.

In hun verklaringen vertellen de ouders hoe machteloos ze zich voelen: „ Met pijn in mijn hart constateer ik dat ik heb gefaald als hoofd van ons gezin en als vader van onze zoon. Hoe en wanneer gaan wij hem überhaupt uitleggen wat er is gebeurd?’’

Verslaggever Iris van den Boom volgt de zaak namens AD Amersfoortse Courant: „Hij zat helemaal klem met zichzelf. En dat vond ik heel naar. Ik had echt met hem te doen.’’

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Als de relatie tussen Gizem (17) en Baris (18) uitgaat, wordt hij boos. Diezelfde avond volgt een explosie bij haar huis. Baris ontkent dat hij daarbij betrokken is, maar uit zijn Snapchat-gesprekken blijkt iets anders: ,,Boys wie heeft c6?'' Met een c6 bedoelt hij een cobra 6, een explosief.

Baris controleerde zijn ex-vriendin vaak. Zo wilde hij de pincode van haar telefoon, zodat hij kon zien met wie ze contact had. Ook belde hij haar vaak. Als Gizem tijdens een feestje niet opnam, belde hij haar vijftig keer. Vervolgens besloot hij om langs te gaan, waarna het uit de hand liep.

Daarover blijft hij later nog steeds boos, en zoekt hij haar op school op. Als Gizem en een vriendin vervolgens bij hem in de auto stappen, volgt een dollemansrit. Baris remt op onverwachte momenten, waarna de vriendin uitstapt en naar huis loopt. Later zet hij Gizem bij het huis van die vriendin af, om vervolgens urenlang voor de deur te blijven wachten. Diezelfde avond vindt er een explosie plaats bij het huis van Gizem.

Rechtbankverslaggever Niels Dekker volgt de zaak namens AD De Dordtenaar. „Je ziet dat het blijkbaar een soort van normaal is dat de volgende stappen worden ingezet. Dat je als ex-vriendje gewoon denkt: „Oh, ik ben boos. Ik ga een aanslag plegen. Dat vind ik wel een bizarre ontwikkeling.’’

See omnystudio.com/listener for privacy information.