Na veertig jaar huwelijk wordt Ellen (72) gedood door haar eigen man Harry (78). Als hij zich daarvoor moet verantwoorden in de rechtbank, geeft hij aan dat hij dat deed op haar eigen verzoek.

Harry vertelt namelijk dat zijn vrouw steeds meer last kreeg van haar gezondheid. Daardoor leefde ze steeds geïsoleerder, legt hij uit. Ook werd zijn rol steeds groter, geeft hij aan: „Ik moest leren mijn gevoelens uit te schakelen, en de stabiele factor zijn.’’

In de rechtbank vertelt Harry dat Ellen een verzoek tot euthanasie deed, maar dat dat werd afgewezen. Daarop vroeg ze hem om hulp bij haar dood, zo zegt hij. Dat heeft hij gedaan, en enkele dagen later belde hij de huisarts.

Als de politie onderzoek doet, wordt een notitieboekje van Ellen gevonden, waarin ze schreef: „Mijn filmrolletje is op, ik wil rust hebben. Mijn lieve en zorgzame man heeft me begeleid tot de dood ons scheidt. Hij heeft nu recht op een normaal leven, waar hij in alle rust van kan genieten. Hij is ook al 78, dat geeft hem rust.’’

In de rechtbank vertelt Ellens broer John dat hij Harry’s daad niet als moord ziet. Hij is ervan overtuigd dat Harry Ellen heeft geholpen met het doel haar uit haar lijden te verlossen, en niet omdat hij van haar af wilde.

Verslaggever Stijn Tielemans volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „Wat me dan wel bijblijft is dat je hulp bij zelfdoding wel vaker hoort, maar dat dit echt wat anders is. In dit geval is het echt de ‘helper’ geweest die actief het leven van de ander heeft beëindigd. Dat moet heel zwaar en verdrietig zijn geweest. Ik denk dat dat voor een buitenstaander heel moeilijk te bevatten is om zover te gaan.’’

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het Stationsplein in Utrecht staat al jarenlang bekend als een onprettige plek ‘s avonds. Er wordt gehangen, er wordt gedeald en gestolen. Maar op een avond gaat het écht mis voor de 19-jarige Esmat. Tijdens een vechtpartij steekt hij drie mannen neer.

Esmat groeide op in Afghanistan en vertelt in de rechtbank dat hij een zware jeugd had. De taliban kwam op, en hij vluchtte naar Europa. Die vlucht duurde vijf jaar. In Nederland woonde hij in een azc, bij een pleeggezin en nu zelfstandig.

Vaak gaat hij naar het Bollendak, om te chillen en te blowen. Zo ook op een warme zomeravond in juli 2024. Die avond loopt uit de hand, als Syriërs en Afghanen in gevecht raken. Esmat pakt een mes, en steekt drie mannen, zegt het OM: één in zijn rug, een ander in zijn schouder en de derde in zijn arm.

Hij vindt zelf dat hij geen keuze had: „Ik moest mezelf verdedigen. Als ik dat mes had teruggegeven, was dat mijn dood geweest.’’

Verslaggever Ard Schouten volgt de zaak namens AD Utrechts Nieuwsblad: „Ik vind het heel dubbel, ik denk dat we ons geen moment echt kunnen verplaatsen in wat er met je gebeurt als je uit je land moet vluchten waar de Taliban in opkomst is.’’

See omnystudio.com/listener for privacy information.

Na een halfuur in de rechtbank vindt verdachte Hakan K. het wel weer genoeg. „Kunnen we niet een einde brengen aan dit gesprek?’’, vraagt hij de rechters.

De 45-jarige K. staat voor de rechter omdat hij meerdere ouderen zou hebben opgelicht. Hij stond bij hen aan de deur en vroeg of hij de telefoon mocht gebruiken of vroeg om een pinpas, omdat hij zonder benzine zou staan, iets verderop. Vervolgens nam hij met die pinpas geld op van de oudere slachtoffers.

In de rechtbank heeft hij het niet bepaald naar zijn zin. Al snel wil hij weer weg: „Wat wilt u nou precies? Kunnen we niet een einde brengen aan dit gesprek? Het zit er wel een beetje op voor mij. Ik heb antwoorden gegeven, we hebben samen beelden bekeken, het is toch netjes gegaan, of niet?’’

Verslaggever Michiel van Gruijthuijsen volgt de zaak namens AD Haagsche Courant: „Maar op een gegeven moment ging Hakan heel erg in de contramine. Hij wilde niet meer meewerken. Hij was het zat in de rechtbank en wilde graag weer naar de gevangenis toe.”

See omnystudio.com/listener for privacy information.