Showing results by author "Nicole Trope" in All Categories

There was so much anger brewing in the child that sometimes Alicia feared for all of them. And now she had gone and done this terrible thing. This terrible, terrible thing. Tara has lost her voice. She knows there was pain and fear, but she cannot remember anything else. Now she can answer the questions only with silence. Minnie has buried her voice for years, losing herself in silence and isolation, keeping her secrets safe and her broken heart concealed. Liam finds refuge in silence; it is a place to go to when he cannot get the words out.

I never thought I would end up here. Alone, in a cold one-bedroom apartment, only seeing my precious daughter once a week. Another woman is living the life that was once mine. I wish I was still married to my ex-husband, the love of my life. I dream of tucking my five-year-old child into her ballerina bed sheets every night. I miss living in a beautiful house, the perfect family home, with a winding staircase and a sprawling garden. I’d do anything to be with my family again. To start over and prove to them that I’ve changed, that I won’t lose control like before.

Caroline twitches aside her curtains to see the new family moving in. A mother – beautifully dressed in expensive clothes – and two young children. Where is her husband, she wonders? And why are they moving in to the smallest house on the street? They really don’t seem the type. But Caroline believes it’s important to be welcoming. It’s important to know everything that’s happening on West Street.

You tell him everything. The husband you adore, the father of your child, your best friend. He knows, just by looking at your sage green eyes, when something is wrong. The two of you can communicate with a glance or a touch of the hand. Except what if you can’t? What if your happy marriage has plastered over one huge lie? A lie you have even started to believe yourself in order to survive?

They find her just as the sun is beginning to rise in the early morning mist. They had begun at dawn, the group of searchers keen to get going. A missing child spurred everyone on. In the end, it was a flash of color, a bright neon pink that caught her eye. They had been looking for pink. Nothing tests your faith like being a mother. The first time your children walk to school alone, their first sleepover, when they finally fly the nest. As a parent, you have to believe that everything will be ok.

I stare at the photo of my beautiful daughter. Her hair is shining and her face is lit up with a smile. The man with her looks so happy too. But my mother’s instinct is screaming. I know something is terribly, terribly wrong. And I know what I have to do… I wish I could hold her tight. See if she still wears the same perfume she always wore. But my daughter blames me for her father’s death. She won’t even talk to me… I just know she isn’t really safe with her boyfriend, Garth. I will keep my distance and I will just watch her. For now.

Megan wartet vor der Schule auf ihren sechsjährigen Sohn. Der Schulhof leert sich und Panik macht sich in ihr breit, als sie Daniel nirgendwo finden kann. Ihr geliebtes Kind ist spurlos verschwunden. Sechs Jahre später: Nach Jahren voller Selbstvorwürfe und schlafloser Nächte bekommt Megan den Anruf, an den sie selbst kaum noch geglaubt hat: Ihr Sohn kommt endlich nach Hause.

A short story for fans of Jodi Picoult and Anita Shreve. Step into the fragile domestic world of Roar and discover the unforgettable voice of Nicole Trope, best-selling author of The Secrets in Silence, Three Hours Late and The Boy Under the Table. The baby sleeps peacefully, filled with milk and contentment. The man on the bed breathes his way into the darkness, filled with rage. Was there ever really a choice?

Alle wollen in der der hübschen, von Bäumen gesäumten Hogarth Street wohnen. Die frisch zugezogene Familie West passt perfekt hierhin. Katherine und John wirken wie ein harmonisches und verliebtes Paar, und ihre fünfjährigen Zwillinge spielen ständig lachend in ihrem makellosen Vorgarten.

CZASAMI NAJBARDZIEJ IDEALNE RODZINY SKRYWAJĄ NAJOKROPNIEJSZE SEKRETY. Wszyscy chcą żyć na Hogarth, ładnej, wysadzanej drzewami ulicy z białymi domami. Nowa rodzina, Westowie, pasują tam idealnie. Katherine oraz Josh wyglądają na niesamowicie zakochanych, a ich śliczne pięcioletnie bliźniaki biegają po zielonym trawniku, krzycząc wesoło.

THEO SOMERTON MA JEDENAŚCIE LAT I JEST DZIECKIEM ZE SPEKTRUM AUTYZMU. NIE MÓWI, MOŻE TEŻ NIE WIEDZIEĆ, ŻE SIĘ ZGUBIŁ. NIE ZAREAGUJE NA SWOJE IMIĘ. – Twój syn zaginął – mówią, a życie, które znałam, właśnie skończyło się. – Dokąd mógł pójść? – pyta policja. – Gdzie może być? – pyta z błaganiem w głosie moja córka. Serce łomocze mi w piersi, gdy w mojej głowie pojawiają się obrazy. Domek, który wynajmujemy każdej jesieni. Podniesione głosy. Łzy. Rozpadające się małżeństwo. I najgorsze z tego wszystkiego – mój mąż, mówiący naszemu synowi, Theo, żeby uciekał.

DOCIERA DO NIEJ PRZECIĄGAJĄCA SIĘ PO DRUGIEJ STRONIE SŁUCHAWKI CISZA. SERCE ZACZYNA JEJ SZYBCIEJ BIĆ. – KOGO ZNALEŹLI? – PYTA, POWOLI, OSTROŻNIE, Z UWAGĄ WYPOWIADAJĄC SŁOWA. – ZNALEŹLI DANIELA. Megan czeka przed bramą szkoły na swojego sześcioletniego syna, Daniela. Gdy plac pustoszeje, zaczyna panikować. Nigdzie nie może go znaleźć. Jej syn zaginął. Po latach nieprzespanych nocy i tęsknoty za synem, Megan w końcu odbiera telefon, o którym marzyła. Odnaleźli Daniela.

Kærlig mor. Trofast hustru. Løgner. Det strammer i hendes bryst, hendes hjerte banker. Køkkenet er kaos. Hun træder på noget hårdt og kigger ned. Legetøjsdinosaurer ud over det hele. Men hendes søn er ingen steder – hendes elskede dreng er væk. Politiet ankommer. Hun kan ikke se på sin mand. I stedet studerer hun linjerne i sine rystende hænder. Så bipper telefonen med en voicemail. ”Afpil den på højtaler,” siger betjenten. En kvindes stemme fylder luften.

Selv de mest perfekte familier kan gemme på de frygteligste hemmeligheder. Hvor godt kender du dem, der bor inde ved siden af ...? Man ville aldrig gætte, hvilke hemmeligheder huset på Hogarth Street gemmer på – hvad der sker i dette øjeblik bag den lukkede dør. En smaragdgrøn græsplæne. Perfekt klippede hække. En havelåge omkranset af efeu og en duft af kaprifolier. I forhaven ligger to løbehjul, et blåt, et neonpink. De tilhører et sæt 5-årige tvillinger. Men hvis man kigger nærmere efter, vil man se, at gardinerne er trukket for, selvom det er årets varmeste dag.

Der er tre sider af denne historie. Hendes. Min. Og sandheden. Jeg stirrer på min mands engang så smukke ansigt, så tavst og blegt i hospitalssengen. Lægerne siger, jeg skal blive ved med at tale til ham. Selv efter den frygtelige ulykke, selv nu hvor han kæmper for sit liv, kan han måske stadig høre mig. Men det eneste, jeg har at hviske til min mand, er dette: Jeg ved, hvad du har gjort. Hver eneste dag kysser jeg min mand Damon farvel med et smil, kører vores elskede børn i skole og sørger for at vores hus er pletfrit, inden jeg forbereder et lækkert måltid.