Na próżno szukać tej sceny w Biblii, o tym jakie były kulisy zaręczyn Maryi i Józefa mówią nam teksty apokryficzne, w tym Protoewangelia Jakuba. To one wyjaśniają, że kandydaci do ręki Maryi przybywają ze swoimi różdżkami i oczekują na znak. Na obrazie Perugina, różdżka także się pojawia, choć nie zakwita, a też nie wylatuje z niej gołębica. Wymalowani zostali również inni kandydaci, a jeden z nich ostetnacyjnie przełamuje ową różdżkę na znak przegranej. Podobnie dzieje się na obrazie ucznia mistrza z Perugii czyli Rafaela. Doskonała kompozycja obrazu z otwartą na przestrzał świątynią jerozolimską sygnalizuje, że w przyszłości konsekwencje czynu z planu pierwszego w obejmą cały świat.

Zwycięstwo prawa moralnego nad władzą świecką - to główny temat obrazu flamandzkiego mistrza baroku. Obraz namalowany został pod silnym wypływem Rubensa, który analogiczny temat, w dużo większej skali wymiarowej i w sobie właściwym stylu popełnił już w 1615 r. U van Dycka zachwyca gra spojrzeń i budowanie napięcia poprzez fizjonomię postaci. W tak wczesnym dziele widać talent do portretu, który w przyszłości stanie się domeną malarza, dając mu sposobność do uzyskania na angielskim dworze królewskim tytułu „pierwszego malarza zwyczajnego w służbie Ich Królewskich Mości”.

Cztery epizody z życia świętego Mikołaja, zgodne z Żywotami świętych, poznajemy przypatrując się wymalowanym przez Ambrogio Lorenzettiego skrzydłom poliptyku. Pierwszy z nich ukazuje Świętego w znanej scenie podrzucania złotych monet na posag trzem córkom ubogiego szlachcica. Dzieło to ukazuje nam także historyczną scenę konsekracji Mikołaja na biskupa Miry, a także obrazuje cud wskrzeszenia chłopca i cud pszenicy. Ten ostatni związany jest z uratowaniem od zatonięcia kupieckich statków i uratowania marynarzy, w wyniku czego św. Mikołaj staje się także patronem marynarzy i żeglarzy.

Umiłowanie krzyża i poczucie wybrania, zaszczyt umierania taką samą śmiercią jak Zbawiciel - te cechy św. Andrzeja, które pozostawia nam apokryf dotyczący żywota apostoła, wymalował na swoim płótnie hiszpański malarz José Ribera. W samym centrum obrazu na ziemi leży krzyż w kształcie X, na nim posadzono apostoła, całkowicie przygotowanego na to męczeństwo. Gestem rozłożonych dłoni wydaje się on ponaglać swoich oprawców do wykonania wyroku. Postawa apostoła kompletnie niezrozumiała w dzisiejszym świecie zawstydza nas, dla niego jest tylko drogą do rychłego spotkania z Chrystusem.

Mozaika pochodzi z 2 poł XIII w., znajduje się na galerii kościoła Św. Mądrości Bożej w Konstantynopolu (dzisiejszym Stambule), ukazuje nam trzy postacie. Chrystusa widzianego frontalnie - jako Pantokratora, w geście błogosławieństwa oraz Bogurodzicę i św. Jana Chrzciciela widzianych w ujęciu en trois quatre. Typ ikonograficzy deesis koncentruje się na motywie wstawiennictwa u Boga Ojca, na co wskazują modlitewne gesty postaci świętych. Na szczególną uwagę zasługuje piękny modelunek światłocieniowy wykonany za pomocą tessery.

Na niewiele ponad 60 lat po wyniesieniu do chwały ołtarzy pierwszego generała Towarzystwa Jezusowego – św. Ignacego Loyoli, na sklepieniu jezuickiego kościoła San Ignazio w Rzymie, w brawurowym stylu, kolejny z jezuitów - Andrea del Pozzo, wymaluje triumf świętego założyciela a także triumf samego zakonu. Stworzy iluzję piętra nieistniejącej architektury, na której usadowi personifikacje czterech kontynentów, na jakie dotarła nauka głoszona przez zakon. Samego świętego, oczekującego na spotkanie z Trójcą Świętą, umiejscowi na niebiosach w samym środku programu ikonograficznego całego przedstawienia.

To pierwszy z dwunastu obrazów, otwierający cykl Dzieje cywilizacji Polski. Jego głównym bohaterem jest stojący nad brzegiem Jeziora Lednickiego książę Mieszko I, opierający się znamiennie o krzyż – sugerujący, że na wierze i moralności chrześcijańskiej oparta zostanie cała przyszła państwowość podległego mu kraju. Do księcia zmierza ubrana w jasny strój z płonącą świecą w dłoniach i wiankiem na głowie jego przyszła żona, Dobrawa. Artysta ukazuje nam również chrzest ludności, którego dokonują biskup Jordan i św. Wojciech. Obecność tego drugiego w szatach pontyfikalnych znamionuje już przyszłe wydarzenia z historii Polski związane z pielgrzymką cesarza Ottona III w katedrze w Gnieźnie w roku 1000.

Obraz odchodzenia z tego świata zatwardziałego grzesznika malowany jest dokładnie rok po tym, jak Goya stworzył wizję „dobrej śmierci”, przedstawiając umierającego św. Józefa w otoczeniu Maryi i Jezusa. Tym razem nastrój obrazu napawa ogromnym niepokojem a w przestrzeni płótna pojawiają się demony. Ekspresję wprowadza sam święty Franciszek Borgia, zdumiony dokonującym się cudem i rozgrywającą się przed jego oczyma sceną.