Obraz odchodzenia z tego świata zatwardziałego grzesznika malowany jest dokładnie rok po tym, jak Goya stworzył wizję „dobrej śmierci”, przedstawiając umierającego św. Józefa w otoczeniu Maryi i Jezusa. Tym razem nastrój obrazu napawa ogromnym niepokojem a w przestrzeni płótna pojawiają się demony. Ekspresję wprowadza sam święty Franciszek Borgia, zdumiony dokonującym się cudem i rozgrywającą się przed jego oczyma sceną.

Artysta urodzony w Królewcu ale działający w kręgu zakonu cystersów, głównie w Polsce, maluje historię św. Judy Tadeusza. Scenę męczeństwa apostoła, przedstawia jako jedną z kilkunastu, w cyklu ukazującym dwunastu apostołów oraz kilku innych świętych kościoła katolickiego. Kompozycyjnie bardzo bliski Rubensowi, stylistycznie Rembrandtowi. Obrazuje apokryficzną historię dotyczącą pobytu św. Tadeusza w Persji, gdzie wraz ze św. Szymonem w pogańskiej świątyni Apolla i Diany wyrzucają demony z posągów bóstw.

Niderlandzki artysta przedstawia nam w swoim obrazie wnętrze zamkowej komnaty otwartej trzema oknami na krajobraz idealnego miasta. W tym samym wnętrzu umieszcza Madonnę z Dzieciątkiem i przyklękającego przed Nią św. Łukasza, który w szybkim szkicu utrwala rysy Maryi. Zarówno święty malarz jak i my zostajemy dopuszczeni do oglądania bardzo intymnej sceny karmienia Dziecka. W przedstawieniu bardzo odczuwalny jest nastrój spokoju i ciszy, którego nie burzy ani obecność Łukasza ani kolejnych pokoleń oglądających.