To pierwsze po powrocie z ośmioletniego pobytu artysty z Włoch duże zlecenie, nad jakim pracował. Tytułowe podniesienie krzyża, któremu towarzyszy nagromadzenie ciał postaci mężczyzn zaangażowanych w ustawienie krucyfiksu na ziemi, widzimy w środkowym obrazie. To co dzieje się w skrzydłach bocznych choć koresponduje z częścią środkową, stanowi niejako oddzielny motyw. Ramy obrazu głównego wydają się być zbyt ciasne, by pomieścić wszystkich uczestników dramatu. Najbardziej konsekwentna we wszystkich trzech częściach tryptyku jest przyroda i ukazana sceneria. Zgodnie z tytułem dzieła, Rubens położył akcent na ogromny ciężar, z jakim zmagają się podnoszący krzyż, sugerując nam wszystkim, że jest to ciężar grzechów, jakie wziął na siebie Jezus.

Kwatera znajdująca się po lewej stronie, w skrzydłach stałych ołtarza Mariackiego, widoczna wyłącznie po jego zamknięciu, usytuowana jest pośrodku cyklu dotyczącego życia Matki Bożej, między scenami: Spotkanie Joachima i Anny oraz Edukacja Maryi w świątyni jerozolimskiej. Kolejny już raz mistrz z Norymbergi w przepiękny sposób opowiada życie współczesnych mu mieszczan krakowskich, tym razem jesteśmy świadkami niezwykle intymnej sceny – narodzin. Wnętrze mieszkalne, oraz stroje portretowanych kobiet: będącej w połogu Anny oraz towarzyszących jej trzech położnych, świadczą o zamożności gospodarza domu. Nastrój ciszy i ciepła emanuje z płaskorzeźby, przypominając nam o tym, że oto w narodzinach Maryi dokonuje się ważny etap w historii zbawienia człowieka.

Obraz zbudowany w oparciu o bliski kadr przedstawia trzy fizjonomie. Kata, męczennika oraz kobiety, nie z własnej woli uwikłanej w intrygę. W przedstawieniu tym pobrzmiewają jednak echa przeszłości samej artystki i wciąż niezabliźnione rany doznanej krzywdy, upokorzenia, zazdrości i zawiści. Temat biblijny kolejny raz staje się dla niej okazją do wewnętrznych przemyśleń i pracy nad sobą.