Episodes

  • Historia kieleckich ulic. Aleja Tysiąclecia Państwa Polskiego

    Historia kieleckich ulic. Aleja Tysiąclecia Państwa Polskiego
    Oct 3 2025
    Historia Alei Tysiąclecia Państwa Polskiego w Kielcach jest dość krótka. Początkowo w tym miejscu była polna droga poza miastem, która oddzielała wschodnią część dolnego Szydłówka od górnego Szydłówka, a więc od przedmieść Kielc.
    Obecnie Aleja Tysiąclecia Państwa Polskiego łączy ulice Warszawską i Pocieszka z Aleją Solidarności i ulicą Domaszowską. Ma nieco ponad pół kilometra długości. Zanim jednak powstała ważna miejska arteria, jaką znamy obecnie, w tym miejscu była polna, podmiejska droga.
    - Ulica została zaplanowana i wytyczona, a następnie nazwana z okazji, która zawiera się właśnie w jej nazwie: Tysiąclecia Państwa Polskiego. Tą część miasta zaczęto systematycznie zabudowywać w latach 60-tych minionego wieku. Wówczas, a także w kolejnych dekadach, powstały budynki Politechniki Świętokrzyskiej, oddziału Narodowego Banku Polskiego oraz wybudowano kilka szkół średnich – mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. – W Muzeum Historii Kielc zachowały się zdjęcia tej części miasta. Kiedy dziś na nie patrzymy trudno zorientować się, które miejsca w Kielcach są utrwalone na fotografiach. Ta część stolicy regionu świętokrzyskiego znacząco się bowiem zmieniła – dodaje.
    Show More Show Less
    2 mins
  • Historia kieleckich ulic. Sienkiewicza

    Historia kieleckich ulic. Sienkiewicza
    Sep 26 2025
    Ulica Henryka Sienkiewicza to reprezentacyjna ulica Kielc. Zaczęła się tworzyć pod koniec XVII wieku, ale jej rozwój miał miejsce dopiero w latach 20. XX wieku. W okresie od XVII do XVIII wieku zalążek ulicy nie mającej wówczas utwardzonej nawierzchni przebiegał między zabudowaniami mieszczańskimi i posiadłościami biskupów krakowskich. W 1821 roku geometra przysięgły Królestwa Polskiego Marian Potocki przygotował plan przestrzenny zagospodarowania Kielc. Dwa lata później obecna ulica Sienkiewicza została nazwana imieniem Wielkiego Księcia Konstantego Pawłowicza, dowódcy armii Królestwa Polskiego, najważniejszej osoby w Królestwie Polskim. W latach 1825-1844 na ulicy zaczęto kłaść bruk. Było to niezbędne, ponieważ ulica Konstantego prowadziła do państwowych urzędów. Nadal była to jednak pryncypalna ulica Kielc. Po wybuchu powstania listopadowego ulicę Księcia Konstantego zaczęto umownie nazywać Pocztową - od znajdującego się przy niej budynku poczty. Wówczas zaczęła się stawać reprezentacyjną ulicą Kielc. W 1840 roku powstał przy niej dom ze stajniami, zajazdem i salą teatralną. Znajdowała się przy niej także hipoteka, poczta, a potem także szkoła. Natomiast w 1877 roku przemysłowiec Ludwik Stumpf rozpoczął budowę teatru zwanego potem teatrem Ludwika (obecnie Teatr im. Stefana Żeromskiego). - Ulica Henryka Sienkiewicza powstawała fragmentami. Jej pierwszym odcinkiem był fragment od Gmachu Leonarda, dzisiaj jest tam Kieleckie Centrum Kultury, do obecnej ulicy Hipotecznej. Wówczas w Gmachu Leonarda znajdował się krakowski urząd gubernialny. Impulsem do rozwoju ulicy Sienkiewicza była budowa kilku ważnych budynków. Domu hipoteki i poczty, a następnie kościoła ewangelickiego. I to przez kilkadziesiąt lat była ulica Sienkiewicza. Do obecnej ulicy Małej wiodła natomiast nie ulica, przy której znajdowały się budynki, ale droga, przy której właściwie nie było zabudowań. W 1900 roku wybudowany został hotel Bristol oraz kamienica Kłodawskich znajdująca się powyżej obecnej siedziby teatru. Wówczas obecna ulica Sienkiewicza zaczęła zyskiwać na znaczeniu – mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. - Na początku XX wieku ulica Sienkiewicza sięgnęła rzeki Silnica. Dalej były pola. Ok. 1900 roku powstał most nad Silnicą i ulica zaczęła się zabudowywać. Na skrzyżowaniu z obecną ulicą Paderewskiego powstał także secesyjny budynek banku – dodaje Krzysztof Myśliński. Dalszy rozwój ulica Sienkiewicza zawdzięcza uruchomieniu linii kolejowej Iwanogrodzko-Dąbrowskiej. Zaczęła bowiem pełnić funkcję łączącą Kielce z dworcem kolejowym umożliwiając transport towarów przywiezionych pociągami na plac bazarowy, czyli obecny plac Wolności. - Przed pierwszą wojną światową ulica Sienkiewicza sięgnęła już dworca kolejowego, ale główny szlak komunikacyjny do stacji wiódł wówczas ulicą Czarnowską – dodaje Krzysztof Myśliński. W 1919 roku ulica otrzymała obecną nazwę - Henryka Sienkiewicza. Podczas II wojny światowej niemieccy okupanci nadali jej jednak nazwę Bahnhofstrasse (Kolejową). Ulica Sienkiewicza wróciła na mapę Kielc po drugiej wojnie światowej. W latach 50. XX wieku przy ulicy Sienkiewicza powstał zespół architektoniczny Sienkiewiczowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej, a na początku XXI wieku ulica przeszła modernizację stając się deptakiem miasta. Ulica Sienkiewicza ma ok. 1 250 metrów i łączy dworzec kolejowy z placem Moniuszki. Przy reprezentacyjnym deptaku Kielc znajdują się wyróżniające się pod względem architektonicznym budynki kościoła ewangelickiego, hipoteki, teatru im. Stefana Żeromskiego (dawny Hotel „Polski” ufundowany przez rodzinę Stumpfów) oraz hotelu Bristol. Przy miejskim deptaku stoi również pomnik patrona ulicy - laureata Nagrody Nobla Henryka Sienkiewicza.
    Show More Show Less
    5 mins
  • Historia kieleckich ulic. Plac Wolności

    Historia kieleckich ulic. Plac Wolności
    Sep 19 2025
    Plac Wolności w Kielcach miał wiele nazw – Plac Bazarowy, Rynek, Plac Obrońców Stalingradu. - Najstarszymi placami w Kielcach są plac Świętego Wojciecha, Rynek i Plan Najświętszej Maryi Panny. Plac Wolności jest jednak największy. Gdy powstawał miał świadczyć o nowym etapie rozwoju Kielc, rozbudowie nowoczesnego miasta. Rynek stał się bowiem zbyt ciasny, a handel w mieście dynamicznie się rozwijał. Stąd pierwotna nazwa: Plac Bazarowy. Plac powstał pod koniec XIX wieku, około 1870 roku. Od początku był brukowany, ale nie było chodników i jezdni oraz kanalizacji. Pierwszą budowlą, jaka powstała przy nim były bazary. To budynek, w którym obecnie mieści się Muzeum Zabawek i Zabawy. Poza gospodarczą funkcją przy Placu Wolności znajdowały się najbardziej eleganckie kamienice i luksusowe mieszkania. Zwłaszcza w kwartale kamienic pomiędzy ulicami Słowackiego i Śniadeckich – mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. W 1873 roku firma pochodzącego z Chęcin Chaskiela Landuna, na zlecenie trzech tysięcy akcjonariuszy, wybudowała na Placu Wolności hale targowe. Następnie wybrukowano nawierzchnię. W 1879 na placu znajdowało się ponad 30 sklepów i 20 jatek. W 1896 roku plac został oświetlony, wyremontowano wówczas również hale, w których odbywał się handel. Do 1918 roku plac został w całości zabudowany. Był wówczas najdroższą częścią Kielc. Po odzyskaniu niepodległości, w 1919 roku, nazwę zmieniono na Plac Wolności. W okresie międzywojennym plac dzierżawiony był przez Icka Tenenbauma, który wpłacał rocznie kieleckiemu magistratowi 5 tys. zł. Każdy targ przynosił dzierżawcy ok. 200 zł zysku. Na Placu Wolności organizowano również uroczystości patriotyczne z udziałem Józefa Piłsudskiego. W czasie okupacji niemieckiej nie wolno było używać nazwy Plac Wolności. Plac określano wówczas mianem Rynku (Marktplatz). Po drugiej wojnie światowej, w 1949 roku, nazwę zmieniono na Plac Obrońców Stalingradu. W latach 50. XX wieku plac został przebudowany. Zlikwidowano bazar, a na placu odbywały się miejskie uroczystości. Po 1989 roku przywrócono nazwę Plac Wolności. We wschodniej części placu ustawiono pawilony handlowe. Obecnie na placu znajduje się parking. W planach jest generalny remont Placu Wolności uwzględniający fakt, że układ przestrzenny i ukształtowanie architektoniczne Placu Wolności wraz z wylotami ulic Ewangelickiej, Hipotecznej, Mickiewicza, Słowackiego, Śniadeckich i Głowackiego został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych.
    Show More Show Less
    5 mins
  • Historia kieleckich ulic. Czarnowska

    Historia kieleckich ulic. Czarnowska
    Sep 12 2025
    W miejscu, w którym obecnie znajduje się ulica Czarnowska pierwotnie znajdowały się wsie Czarnów Rządowy oraz Czarnów-Osiedle. Później, gdy tereny te zostały włączone do Kielc, w tej części miasta ulokowały się zakłady przemysłowe. - Wieś Czarnów została wyłączona z Niewachlowa i przyłączona do Kielc w 1966 roku. Natomiast ulica Czarnowska wykształciła się wówczas, gdy do Kielc dotarła kolej, a więc pod koniec XIX wieku. Wcześniej była polną drogą wiodącą z Kielc przez bród, a następnie kamienny most na rzece Silnicy, do wsi Czarnów. Wówczas w Kielcach nie było torów i dworców, autobusowego i kolejowego. Pod koniec XIX wieku przy ulicy Czarnowskiej mieściły się przede wszystkim zakłady przemysłowe – mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. Na początku XX wieku przy ulicy Czarnowskiej dominowała zabudowa przemysłowa. Funkcjonowała fabryka rektyfikacji spirytusu „Etyl” oraz elektrownia kielecka. Była także wytwórnia wód gazowanych oraz magazyny wojskowe. - Ulica Czarnowska zyskała na znaczeniu komunikacyjnym dopiero w latach 60. minionego wieku. Wówczas wybudowano dworzec autobusowy, kompleks budynków mieszkalnych i pawilon handlowy. Z kolei w 1963 roku otwarto kino „Romantica”. W ten sposób powstała wielkomiejska pierzeja, która kończyła się budynkiem hotelu – dodaje Krzysztof Myśliński. Przy ulicy Czarnowskiej znajduje się jeden z najciekawszych obiektów w Kielcach, a zarazem najbardziej charakterystycznych budynków w Polsce - dworzec autobusowy. Budowę rozpoczęto w 1975 roku, a do użytku dworzec został oddany 20 lipca 1984 roku. Na czterohektarowej działce powstał budynek o powierzchni 1 800 metrów kwadratowych i 3 000 metrów kwadratowych powierzchni użytkowej. Dworzec był przystosowany do obsługi 1 500 autobusów i 24 tysięcy pasażerów na dobę. W 2016 roku miasto Kielce kupiło nieruchomość, a w latach 2018-2020 przeprowadzono generalny remont dworca. Unikalna konstrukcja i wyjątkowe rozwiązanie komunikacyjne zostało zachowane.
    Show More Show Less
    4 mins
  • Historia kieleckich ulic. Żytnia

    Historia kieleckich ulic. Żytnia
    Sep 5 2025
    Żytnia, Kornstraße, Jana Waligóry i ponownie Żytnia. Nazwa jednej z ważniejszych ulic w centrum Kielc wielokrotnie się zmieniała. Ulica Żytnia powstała w latach 20. XX wieku. Miała wówczas jedną jezdnię. W latach 50. minionego wieku została rozbudowana i stała się dwupasmową arterią miejską. W czasie II wojny światowej nazwę Żytnia zmieniono na niemiecką – Kornstraße. Po wojnie była to natomiast ulica Jana Waligóry. Do nazwy Żytnia powrócono w latach 90. XX wieku. - Kielce w okresie międzywojennym kończyły się na ulicy Żytniej, przy której znajdowało się kilkanaście kamienic z lat 20. i 30. minionego wieku. W latach 60. ulicę Żytnią rozbudowano. Pod linią kolejową Kielce – Kraków wybudowano wiadukt, powstała hala sportowo-widowiskowa oraz osiedle Chęcińskie. A Żytnia zyskała połączenie z nową wówczas ulicą Grunwaldzką. Jednocześnie ulica Żytnia stała się ważnym węzłem komunikacyjnym. Można powiedzieć miejskim dworcem, tzw. czerwonych autobusów – mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. Po raz kolejny ulica Żytnia zmieniła się w latach 2011-2013. Wówczas wybudowany został Węzeł Żytnia, który tworzy 350-metrowy wiadukt będący elementem bardzo ruchliwego skrzyżowania ulic Żytniej, Żelaznej i Armii Krajowej.
    Show More Show Less
    4 mins
  • Historia kieleckich ulic. Krakowska

    Historia kieleckich ulic. Krakowska
    Aug 29 2025
    Ulica Krakowska w Kielcach to jedna z najważniejszych i najdłuższych arterii w mieście. Jej początki sięgają średniowiecza i związane są z tzw. Krakowską Rogatką – punktem poboru opłat na drodze z Kielc w kierunku Krakowa. - Pierwsze udokumentowane wzmianki o ulicy Krakowskiej pochodzą z przełomu XVIII i XIX wieku. Wówczas została oznaczona na pierwszych, w miarę dokładnych mapach - mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. Nazwa ulicy Krakowskiej pochodzi od punktu poboru opłat za wjazd do Kielc, który był zlokalizowany w okolicy obecnego skrzyżowania ulic Krakowskiej, Jana Pawła II, Miodowicza i Ściegiennego. Punkt funkcjonował do 1931 roku, wówczas zlikwidowano opłaty rogatkowe. Współcześnie nazwą Rogatki Krakowskiej określa się teren między zbiegiem ulic Jana Pawła II, Ogrodowej i Seminaryjskiej oraz Krakowskiej, Miodowicza i budynkiem Wojewódzkiego Domu Kultury przy ulicy Ściegiennego. - Do początku XX wieku nie była to ulica tylko szosa, ponieważ znajdowała się poza granicami miasta. Wówczas to było przedmieście Kielc, przy którym znajdowały się kamieniołomy i tereny przemysłowe. W latach 30-tych minionego wieku ulicę Krakowską zaczęto pokrywać asfaltem. Wcześniej była to bita droga, wykorzystywano do tego celu wapienny tłuczeń. Do początku lat 60-tych znajdowały się przy niej przede wszystkim parterowe, drewniane domy – dodaje Krzysztof Myśliński. Obecnie ulica Krakowska ma ok. 8 km długości. Łączy centrum Kielc z Białogonem i Słowikiem. Przez wiele lat była ważnym szlakiem tranzytowym przez miasto – miejskim odcinkiem drogi krajowej nr 7. Do lat 60-tych minionego wieku była także ważną drogą wiodącą do kamieniołomu na Kadzielni. W XX wieku ulica Krakowska została rozbudowana, powstały przy niej domy, a następnie bloki, między innymi osiedle Podkarczówka, a także kryta pływalnia. Wybudowano także wiadukt nad linią kolejową Kielce - Kraków.
    Show More Show Less
    4 mins
  • Historia kieleckich ulic. Pakosz

    Historia kieleckich ulic. Pakosz
    Aug 22 2025
    Pakosz to południowa część Kielc znajdująca się pomiędzy Kadzielnią a Pasmem Posłowickim i Pasmem Dymińskim. To także krótka ulica wiodąca od ulicy Marmurowej do ulicy Biesak. Pakosz został włączony administracyjnie do Kielc na początku minionego wieku. Obecnie zabudowę tej części stolicy województwa świętokrzyskiego tworzy głównie ciasna zabudowa domów jednorodzinnych. - Pakosz to południowe przedmieścia Kielc położone za Kadzielnią, dawnymi terenami przemysłowymi - mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków. - Pakosz wspomniany został po raz pierwszy w 1664 roku. Wówczas w księgach chrzcielnych kieleckiej katedry zapisano imię i nazwisko Jakub Pakosz. Kolejny raz nazwa Pakosz pojawia się w XIX wieku przy zapisie właściciela młyna. Pakosz rozwinął się bowiem za sprawą niewielkiej rzeki Silnica, nad którą powstało ówczesne zaplecze gospodarcze Kielc. W tej części miasta znajdowało się wiele młynów i kuźni - opowiada. Z Pakoszem, przez który przepływa rzeka Silnica, sąsiaduje Kadzielnia, gdzie od XVIII wieku wydobywano skały wapienne. Eksploatacja kamienia trwała do 1962 roku. Wówczas utworzono rezerwat przyrody Kadzielnia. W 1971 roku otwarto natomiast amfiteatr. Na Pakoszu znajduje się budynek dawnego kina Skałka, które funkcjonowało od lat 50-tych do końca lat 70-tych minionego wieku. - To ostatni zachowany budynek po tzw. wapiennikach na Kadzielni - dodaje Krzysztof Myśliński. I dodaje, że na Pakoszu można dostrzec jeszcze pozostałości pierwszej w Kielcach oczyszczalni ścieków oraz zabudowania po koszarach 2 Pułku Artylerii Lekkiej Legionów. Z Pakoszem graniczy Stadion Leśny, którego teren wyznaczają ulice Marmurowa, Szczepaniaka, Kusocińskiego i Okrężna oraz aleja Na Stadion, a także tereny leżące na zachód od ulicy Kusocińskiego, na których znajdowała się między innymi jednostka wojskowa (Brygada Łączności Ziemi Kieleckiej), a teraz część tych terenów wykorzystuje policja. Obecnie, w północnej części, znajdują się cmentarz żydowski oraz Stadion lekkoatletyczny i Hala Legionów, a w południowej części Park Baranowski, na terenie którego był basen leśny. W czasie II wojny światowej Stadion Leśny był miejscem masowych egzekucji kielczan, między innymi Wojciecha Szczepaniaka - członka Szarych Szeregów, żołnierza Armii Krajowej. Wcześniej, na przełomie lat 20-tych i 30-tych XX wieku, w tej części Kielc powstał kompleks sportowo-rekreacyjny składający się z boisk, skoczni narciarskiej, toru saneczkowego, basenu, kortu tenisowego i toru do wyścigów konnych.
    Show More Show Less
    5 mins
  • Historia kieleckich ulic. Skwer im. Stefana Żeromskiego

    Historia kieleckich ulic. Skwer im. Stefana Żeromskiego
    Aug 8 2025
    Skwer im. Stefana Żeromskiego w Kielcach to wyjątkowe miejsce na mapie Kielc. Na niewielkiej przestrzeni w ciągu minionych dwóch wieków zaszły bardzo duże zmiany. Zarówno architektoniczne, jak i funkcjonalne, a nawet ideowe.Kanonie, cerkiew, pomnik wdzięczności Armii Czerwonej, a obecnie monument upamiętniający żołnierzy Armii Krajowej - tak przez dziesięciolecia zmieniał się skwer im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. - Pierwotnie ten teren był własnością dwóch kieleckich kanoników. Tuż po tuż po powstaniu styczniowym został zarekwirowany przez władze rosyjskie - mówi Krzysztof Myśliński, Świętokrzyski Wojewódzki Konserwator Zabytków.CerkiewW latach 1867-1870 Rosjanie wznieśli prawosławną świątynię – Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego. Budynek wybudowano na należącym do kościoła katolickiego dawnym placu kanoników krakowskich. Tuż obok barokowej katedry Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W związku z budową cerkwi wyburzono bramę krakowską przebiegającą nad dzisiejszą ulicą Jana Pawła II. Cerkiew miała górować nad miastem i dlatego z wież Pałacu Biskupów Krakowskich usunięto wysokie hełmy. Zdemontowano także pałacowe portale, które zostały przeniesione do budowanej świątyni. Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego zaprojektował architekt Franciszek Ksawery Kowalski. Wybudowana na planie krzyża greckiego świątynia miała pięć kopuł. Mogła pomieścić ok. pół tysiąca wiernych. Cerkiew została wyświęcona 21 maja 1870 roku, a w 1885 roku świątynię wyniesiono do godności soboru. Podczas I wojny światowej świątynia w znacznym stopniu uległa zniszczeniu. Po wojnie, w latach 1920-1924, budynek był wykorzystywany jako rzymskokatolicki kościół garnizonowy. Po jego przeniesieniu do budynku byłej cerkwi prawosławnej pod wezwaniem św. Mikołaja (przy ulicy Chęcińskiej) sobór na obecnym Skwerze im. Stefana Żeromskiego ulegał dalszej dewastacji. Pod koniec lat 20-tych XX wieku zdecydowano o jego rozbiórce. Ostatecznie cerkiew pomiędzy obecnymi ulicami Wesołą i Jana Pawła II wyburzono w 1933 roku w ramach akcji rewindykacji cerkwi prawosławnych. - Okrągły plac, rosnące wokół niego kasztanowce doskonale dokumentują miejsce, w którym stała cerkiew - wskazuje Krzysztof Myśliński.Pisarz i jego skwerJakie związki ze skwerem miał Stefan Żeromski? Pisarz mieszkał na stancji przy obecnym Placu Wolności. W drodze do gimnazjum mijał więc świątynię, która znajdowała się w sąsiedztwie Męskiego Gimnazjum Rządowego w Kielcach mieszczącego się w latach 1873-1915 w budynku przy ul. Jana Pawła II 5. Stefan Żeromski wspomina o cerkwi w utworze „Wybieg instynktu” z 1920 roku: „Działo się, - oczywiście, - w starem mieście Kielcach, za czasów moskiewskiego w niem rozbijania się i panoszenia. Byliśmy, - ósma klasa gimnazyalna, - pilnowani i strzeżeni, jak gromadka dziatek, którą należy trzymać nie byle jak w ryzach, żeby sobie snać jakiego kuku nie zadała. Po godzinie ósmej wieczorem nie wolno nam było pod żadnym pozorem wychodzić z domu i „znajdować się na ulicy”. Wyjątek stanowiły eskapady nocne ze starym nauczycielem matematyki i fizyki, Gracyanem Czarneckim, „na gwiazdy”, gdy, wyniósłszy na wzgórek obok cerkwi moskiewskiej jego własne lunety i przyrządy, zapalaliśmy się do astronomii.(...)”.PomnikiPo II wojnie światowej w miejscu Cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego wzniesiono pomnik Wdzięczności Armii Czerwonej. Obelisk odsłonięto 15 lipca 1945 roku. Dedykowany „bratniej” armii pomnik, decyzją z 1990 roku, miał zostać przeniesiony teren cmentarza żołnierzy Armii Czerwonej. W czasie demontażu uległ jednak poważnemu uszkodzeniu i ostatecznie został rozebrany. 20 sierpnia 2005 roku na skwerze im. Stefana Żeromskiego odsłonięto wysoki na sześć metrów pomnik Armii Krajowej autorstwa profesora Wincentego Kućmy. Wykonany z patynowanego brązu monument ma kształt łuku wyciętego w środku zarysem jodły (kryptonim „Jodła” nosił kielecki okręg, a w czasie akcji Burza – korpus Armii Krajowej). W podstawę pomnika wkomponowane zostały sylwetki partyzantów. Po obydwu stronach łuku wyryte są natomiast informacje o Polskim Państwie Podziemnym oraz o Armii Krajowej. Uroczystego odsłonięcia pomnika dokonali między innymi generał Antoni Heda „Szary”, pułkownik Kazimierz Załęski „Bończa” i major Edmund Majchrowicz „Sawan”. Kolejne zmiany na Skwerze im. Stefana Żeromskiego zaszły dekadę temu. Odnowiono alejki, posadzono zieleń. Zamontowano także biało-czerwone podświetlenie pomnika Armii Krajowej oraz maszt na flagę. Przebudowa została zaplanowana w taki sposób, aby zachować historyczną, XIX-wieczną oś miejską przebiegającą przez ulicę Głowackiego, Plac Wolności, ulicę Mickiewicza i skwer.
    Show More Show Less
    3 mins