Diritto dell'Immigrazione cover art

Diritto dell'Immigrazione

Diritto dell'Immigrazione

By: Avv. Fabio Loscerbo
Listen for free

About this listen

1) divulgazione dei principi fondamentali in materia di diritto dell’immigrazione e tutela dello straniero nel sistema giuridico italiano, comunitario ed internazionale
2) la normativa in materia di Diritto dell'Immigrazione
3) la Giurisprudensa più recente
4) le prassi delle Questure
5) prospettive di riforma del Diritto dell'ImmigrazioneCopyright Avv. Fabio Loscerbo
Politics & Government
Episodes
  • Mbrojtja plotësuese dhe e drejta për jetën private_ vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025
    Dec 20 2025
    Mbrojtja plotësuese dhe e drejta për jetën private: vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025, regjistri i përgjithshëm 13822 i vitit 2025 Mirëmëngjes, jam avokati Fabio Loscerbo dhe kjo është një episod i ri i podcast-it E Drejta e Imigracionit. Në këtë episod analizojmë një vendim veçanërisht të rëndësishëm të Tribunale Ordinario di Bologna, të dhënë më 12 dhjetor 2025 dhe i regjistruar me numrin e regjistrit të përgjithshëm 13822 të vitit 2025, i cili trajton në mënyrë të qartë dhe të strukturuar çështjen e mbrojtjes plotësuese të bazuar në të drejtën për respektimin e jetës private dhe familjare, në përputhje me nenin 19 të Tekstit Unik të Imigracionit italian. Rasti ka të bëjë me një shtetase të huaj që jetonte në Itali prej shumë vitesh dhe kishte ndërtuar tashmë një jetë të rrënjosur dhe të qëndrueshme në territorin italian. Autoriteti policor kishte refuzuar kërkesën për mbrojtje plotësuese, duke u mbështetur në mendimin negativ të Komisionit Territorial dhe duke e konsideruar nivelin e integrimit shoqëror si të pamjaftueshëm. Gjykata e Bolonjës, me vendimin e 12 dhjetorit 2025, e pranoi ankesën dhe riafirmoi parime juridike që duhet të ishin tashmë të konsoliduara, por që në praktikën administrative vazhdojnë shpesh të shpërfillen. Gjykata sqaroi, para së gjithash, se mbrojtja plotësuese nuk kërkon provën e një rreziku përndjekjeje apo të trajtimeve çnjerëzore ose degraduese. Thelbi i vlerësimit është tjetër: verifikimi nëse largimi nga territori kombëtar do të sillte një shkelje konkrete të së drejtës për jetën private dhe familjare. Kjo e drejtë nuk kufizohet vetëm në lidhjet familjare në kuptimin e ngushtë, por përfshin tërësinë e marrëdhënieve shoqërore, emocionale dhe profesionale që një person ka ndërtuar me kalimin e kohës. Në rastin konkret, Gjykata vlerësoi një sërë elementesh faktike shumë konkrete: qëndrimin e gjatë në Itali, praninë e qëndrueshme të bërthamës familjare, ndjekjen e shkollës nga fëmijët, aktivitetin e punës—edhe pse me karakter sezonal dhe jo të vazhdueshëm—si dhe autonominë në strehim. Të marra së bashku, këto elemente përbëjnë një projekt jete real dhe të strukturuar, i cili nuk mund të sakrifikohet mbi bazën e vlerësimeve abstrakte ose thjesht formale. Një aspekt qendror i vendimit lidhet me parimin e proporcionalitetit. Gjykata e Bolonjës kujton se largimi i një personi tashmë të integruar mund të justifikohet vetëm në prani të arsyeve konkrete dhe aktuale që lidhen me sigurinë kombëtare ose rendin publik. Në mungesë të këtyre arsyeve, shkëputja nga konteksti jetësor i ndërtuar në Itali përbën një ndërhyrje të pajustifikuar në të drejtat themelore, në kundërshtim me nenin 8 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut. Vendimi trajton gjithashtu konceptin e integrimit, duke sqaruar se ai nuk duhet kuptuar si një arritje ideale apo totale. Nuk kërkohet një integrim i plotë, i pakthyeshëm ose përfundimtar. Mjafton të provohet një përpjekje e dukshme dhe e vlerësueshme për t’u integruar në realitetin shoqëror italian, përmes punës, pjesëmarrjes në jetën familjare dhe shoqërore, si dhe ndërtimit të marrëdhënieve të qëndrueshme. Kjo është një qasje realiste, në përputhje me funksionin e vetë mbrojtjes plotësuese, e cila synon të mbrojë situata njerëzore konkrete dhe jo modele teorike. Me rëndësi të veçantë është edhe referimi ndaj regjimit kalimtar. Gjykata riafirmon se, duke qenë se kërkesa ishte paraqitur përpara hyrjes në fuqi të të ashtuquajturit Dekreti Cutro, vazhdon të zbatohet legjislacioni i mëparshëm. Si pasojë, njihet e drejta për një leje qëndrimi me kohëzgjatje dyvjeçare, e cila lejon punësimin, është e rinovueshme dhe e konvertueshme në leje qëndrimi për arsye pune. Ky aspekt shpesh neglizhohet në praktikën administrative, por është vendimtar për jetën e përditshme të personave të përfshirë. Vendimi i Gjykatës së Bolonjës i 12 dhjetorit 2025, regjistri i përgjithshëm 13822 i vitit 2025, përfshihet në një linjë jurisprudenciale tashmë të konsoliduar dhe konfirmon se mbrojtja plotësuese nuk është një koncesion diskrecional i administratës, por një e drejtë subjektive e vërtetë, kur plotësohen kushtet e parashikuara nga ligji. Shpjegimi dhe përhapja e këtyre vendimeve është thelbësore, sepse vetëm përmes zbatimit të saktë të normave dhe përdorimit të ndërgjegjshëm të jurisprudencës mund të garantohet një ekuilibër i drejtë midis ushtrimit të pushtetit shtetëror dhe mbrojtjes efektive të të drejtave themelore. Faleminderit për dëgjimin dhe në episodin e radhës të E Drejta e Imigracionit.
    Show More Show Less
    5 mins
  • الحماية التكميلية والحق في الحياة الخاصة_ حكم محكمة بولونيا بتاريخ 12 ديسمبر 2025، السجل العام رقم 13822 لسنة 2025
    Dec 20 2025
    الحماية التكميلية والحق في الحياة الخاصة: حكم محكمة بولونيا بتاريخ 12 ديسمبر 2025، السجل العام رقم 13822 لسنة 2025 صباح الخير، أنا المحامي فابيو لوسيربو، وهذه حلقة جديدة من بودكاست قانون الهجرة. في هذه الحلقة نحلّل حكماً بالغ الأهمية صادرًا عن Tribunale Ordinario di Bologna بتاريخ 12 ديسمبر 2025، والمقيّد تحت السجل العام رقم 13822 لسنة 2025، والذي تناول بشكل واضح ومنهجي مسألة الحماية التكميلية القائمة على الحق في احترام الحياة الخاصة والعائلية، وفقًا للمادة 19 من النصّ الموحّد لقانون الهجرة الإيطالي. تتعلق القضية بمواطِنة أجنبية تقيم في إيطاليا منذ سنوات طويلة، وقد بنت حياة متجذّرة ومستقرة في البلاد. وكانت جهة الشرطة قد رفضت طلب الحماية التكميلية استنادًا إلى الرأي السلبي للجنة الإقليمية، معتبرةً أن مستوى الاندماج الاجتماعي غير مثبت بشكل كافٍ. غير أن محكمة بولونيا، بحكمها الصادر في 12 ديسمبر 2025، قبلت الطعن وأعادت التأكيد على مبادئ قانونية كان يفترض أن تكون مستقرة، لكنها ما تزال تُهمل في الممارسة الإدارية. أوضحت المحكمة، أولاً، أن الحماية التكميلية لا تشترط إثبات خطر الاضطهاد ولا التعرض لمعاملة لا إنسانية أو مهينة. فجوهر التقييم يختلف، إذ يتمثل في التحقق مما إذا كان الإبعاد عن الإقليم الوطني سيؤدي إلى انتهاك فعلي للحق في الحياة الخاصة والعائلية. وهو حق لا يقتصر على الروابط الأسرية بالمعنى الضيق، بل يشمل مجمل العلاقات الاجتماعية والعاطفية والمهنية التي بناها الشخص على مرّ الزمن. وفي القضية محلّ النظر، أولت المحكمة أهمية لعناصر واقعية ملموسة، من بينها طول مدة الإقامة في إيطاليا، والاستقرار العائلي، وانتظام الأبناء في المدارس، والنشاط المهني—even وإن كان موسميًا أو غير متواصل—إضافة إلى الاستقلال السكني. وتشكل هذه العناصر، عند النظر إليها مجتمعة، مشروع حياة حقيقيًا ومتكاملاً، لا يجوز التضحية به بناءً على تقييمات نظرية أو شكلية بحتة. ومن النقاط المحورية في الحكم مبدأ التناسب. فقد ذكّرت محكمة بولونيا بأن إبعاد شخص مندمج في المجتمع لا يكون مبررًا إلا إذا وُجدت أسباب حقيقية وراهنة تتعلق بالأمن القومي أو النظام العام. وفي غياب هذه الأسباب، فإن اقتلاع الشخص من السياق الحياتي الذي بناه في إيطاليا يُعدّ مساسًا غير مبرر بالحقوق الأساسية، بما يتعارض مع المادة 8 من الاتفاقية الأوروبية لحقوق الإنسان. كما تناول الحكم مفهوم الاندماج، موضحًا أنه لا ينبغي فهمه بوصفه هدفًا مثاليًا أو كاملاً. فلا يُشترط اندماج كامل أو نهائي أو لا رجعة فيه. بل يكفي إثبات جهد ملموس ومعقول للاندماج في المجتمع الإيطالي، من خلال العمل، والمشاركة في الحياة العائلية والاجتماعية، وبناء علاقات مستقرة. وهي قراءة واقعية تتوافق مع الغاية من الحماية التكميلية، التي تهدف إلى حماية أوضاع إنسانية ملموسة لا نماذج نظرية. وتبرز أهمية خاصة للإشارة إلى النظام الانتقالي. إذ أعادت المحكمة التأكيد على أنه، ما دام الطلب قد قُدّم قبل دخول ما يُعرف بمرسوم كوترو حيّز النفاذ، فإن التشريع السابق يظلّ واجب التطبيق. ويترتب على ذلك منح تصريح إقامة لمدة سنتين، يتيح العمل، وقابل للتجديد، ويمكن تحويله إلى تصريح إقامة لأسباب عمل. وهو جانب كثيرًا ما يُغفل في الممارسة الإدارية، لكنه حاسم في الحياة ...
    Show More Show Less
    6 mins
  • Protección complementaria y derecho a la vida privada_ sentencia del Tribunal de Bolonia de 12 de diciembre de 2025
    Dec 20 2025
    Protección complementaria y derecho a la vida privada: sentencia del Tribunal de Bolonia de 12 de diciembre de 2025, registro general 13822 de 2025 Buenos días, soy el abogado Fabio Loscerbo y este es un nuevo episodio del pódcast Derecho de la Inmigración. En este episodio analizamos una sentencia particularmente relevante del Tribunale Ordinario di Bologna, dictada el 12 de diciembre de 2025 e inscrita bajo el registro general 13822 de 2025, que aborda de manera clara y estructurada la cuestión de la protección complementaria basada en el derecho al respeto de la vida privada y familiar, conforme al artículo 19 del Texto Único de Inmigración italiano. El caso se refiere a una ciudadana extranjera que llevaba muchos años residiendo en Italia y que había construido una vida ya sólidamente arraigada en el país. La autoridad policial había denegado la solicitud de protección complementaria, apoyándose en el dictamen desfavorable de la Comisión Territorial y considerando insuficientemente acreditado el nivel de integración social. El Tribunal de Bolonia, con la sentencia de 12 de diciembre de 2025, estimó el recurso y reafirmó principios jurídicos que deberían estar ya consolidados, pero que en la práctica administrativa continúan siendo ignorados. El Tribunal aclara, ante todo, que la protección complementaria no exige la prueba de un riesgo de persecución ni de tratos inhumanos o degradantes. El núcleo de la valoración es distinto: consiste en verificar si la expulsión del territorio nacional puede comportar una violación concreta del derecho a la vida privada y familiar. Un derecho que no se limita a los vínculos familiares en sentido estricto, sino que abarca el conjunto de relaciones sociales, afectivas y laborales que una persona ha construido a lo largo del tiempo. En el caso examinado, el Tribunal valoró una serie de elementos fácticos muy concretos: la prolongada permanencia en Italia, la presencia estable del núcleo familiar, la escolarización de los hijos, la actividad laboral, aunque de carácter estacional y no continuo, y la autonomía habitacional. Considerados en su conjunto, estos elementos configuran un proyecto de vida real y estructurado, que no puede ser sacrificado mediante valoraciones abstractas o meramente formales. Un aspecto central de la sentencia es el principio de proporcionalidad. El Tribunal de Bolonia recuerda que la expulsión de una persona ya integrada solo puede justificarse cuando existan razones concretas y actuales de seguridad nacional u orden público. En ausencia de tales razones, el desarraigo del contexto vital construido en Italia se traduce en una restricción injustificada de los derechos fundamentales, en contraste con el artículo 8 del Convenio Europeo de Derechos Humanos. La decisión también se detiene en el concepto de integración, precisando que no debe entenderse como un resultado ideal o total. No se exige una integración plena, irreversible o definitiva. Basta con demostrar un esfuerzo apreciable de inserción en la realidad social italiana, a través del trabajo, la participación en la vida familiar y social y la creación de relaciones estables. Se trata de una interpretación realista, coherente con la función misma de la protección complementaria, concebida para tutelar situaciones humanas concretas y no modelos teóricos. De especial relevancia es asimismo la referencia al régimen transitorio. El Tribunal reitera que, al haberse presentado la solicitud antes de la entrada en vigor del denominado Decreto Cutro, sigue siendo aplicable la normativa anterior. En consecuencia, se reconoce el derecho a un permiso de residencia con una duración de dos años, que permite trabajar, es renovable y puede convertirse en un permiso de residencia por motivos laborales. Este aspecto, a menudo ignorado en la práctica administrativa, resulta decisivo en la vida cotidiana de las personas afectadas. La sentencia del Tribunal de Bolonia de 12 de diciembre de 2025, registro general 13822 de 2025, se inscribe en una línea jurisprudencial ya consolidada y confirma que la protección complementaria no es una concesión discrecional de la Administración, sino un auténtico derecho subjetivo cuando concurren los requisitos previstos por la ley. Explicar y difundir estas decisiones es esencial, porque solo a través de una correcta aplicación de las normas y de un uso adecuado de la jurisprudencia puede garantizarse un equilibrio justo entre el ejercicio del poder estatal y la tutela efectiva de los derechos fundamentales. Gracias por la escucha y hasta el próximo episodio de Derecho de la Inmigración.
    Show More Show Less
    5 mins
No reviews yet
In the spirit of reconciliation, Audible acknowledges the Traditional Custodians of country throughout Australia and their connections to land, sea and community. We pay our respect to their elders past and present and extend that respect to all Aboriginal and Torres Strait Islander peoples today.