هوش مصنوعی، برج بابل یا نابودگر طبقات؟ دنیا در آستانه تغییرات بی‌سابقه است. نیک بوستروم می‌گوید: «قدرت هوش مصنوعی اگر کنترل نشود، می‌تواند مسیر تاریخ بشر را برای همیشه تغییر دهد.» این قدرت می‌تواند دانش را دموکراتیک کند، مرزها را بشکند و حتی به بازنویسی واقعیت‌ها منجر شود؛ اما در همان حال، می‌تواند نابرابری‌ها را تشدید کند و سلسله مراتب جدیدی از الیگارش‌ها بسازد که هیچ‌کس قادر به پایین کشیدن آن‌ها نیست.

هگل معتقد بود که تاریخ، فرآیند پیشروی روح است و انسان‌ها در آن نقش دارند. اما وقتی ابزاری مثل هوش مصنوعی وارد میدان می‌شود، ممکن است کنترل این جریان از دست ما خارج شود و ساختارهای اجتماعی و اقتصادی را بازنویسی کند. هر تصمیمی که امروز می‌گیریم، ممکن است فردا تعیین‌کننده مسیر زندگی نسل‌ها باشد. آیا آماده‌ایم با این برج بابل مدرن روبرو شویم، یا باید نظاره‌گر نابودی نسل بشر باشیم؟

#هوش_مصنوعی #آینده #نیک_بوستروم #هگل #پادکست #فینسوف #برج_بابل #تکنولوژی #دموکراسی_دانش #انقلاب_دیجیتال #معنا #طبقات_اجتماعی

متن‌هایی که می‌توانید مطالعه کنید:

هوش مصنوعی می‌تواند یکبار برای همیشه طبقات را بتنی کند، چاره چیست؟

هوش مصنوعی، ماشین چاپ زمانه ماست

سرمقاله اکونومیست: اگر حباب هوش مصنوعی بترکد چه می‌شود؟

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

اپوخه یعنی ایستادن میان دیدن و داوری؛ یعنی آن لحظه نادر که ذهن تصمیم می‌گیرد هیچ چیز را بدیهی نگیرد. وقتی اپوخه می‌کنی، جهان نه آن چیزی‌ست که همیشه می‌پنداشتی، بلکه جهانی تازه است که هنوز نامی ندارد. هوسرل آن را تعلیق داوری می‌دانست، پیرون آن را راهی به سوی آرامش، و دریدا در دل همین تعلیق، ردّی از واپاشی معنا را می‌جست.

اپوخه تمرینی‌ست برای زیستن آگاهانه؛ برای بازنگری در هرچیزی که تا امروز به آن ایمان داشته‌ای — از باورها و انتخاب‌ها گرفته تا عشق و رنج و حتی حقیقت. وقتی قضاوت را معلق می‌کنی، زبانت آرام می‌گیرد، و واقعیت فرصتی می‌یابد تا خودش را بی‌واسطه نشان دهد. اپوخه یعنی خاموش کردن سر و صدای روایت‌ها تا صدای خود پدیده را بشنوی.

در جهانی که هرکس در پی اثبات روایت خویش است، اپوخه شاید تنها شکل اصیل مقاومت باشد؛ مقاومتی در برابر شتابِ معنا دادن، در برابر وسوسه قطعیت. این تعلیق، نه انکار است و نه بی‌عملی، بلکه دعوتی‌ست برای دیدنِ دوباره — دیدنی که از دل ندانستن آغاز می‌شود.

برای مطالعه بیشتر:

چگونه هر ایده محکوم به نابود با اصول خودش است؟

عمل به مثابه امر اخلاقی

اپوخه، چارچوبی برای اندیشیدن در زندگی

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

جهان چیزی جز روایت نیست؛ رشته‌ای از معناها که ما را در تار و پود خود می‌گیرد و رها نمی‌کند. نیچه وقتی از «غروب بتان» سخن می‌گفت، در حقیقت پرده از این برمی‌داشت که هیچ حقیقتی ناب و بی‌واسطه وجود ندارد، تنها روایت‌هایی هستند که خود را به‌جای حقیقت می‌نشانند. هگل نیز از «روحی» سخن گفت که در مسیر تاریخ، با هر روایت تازه شکل می‌گیرد و باز خودش را در جدال با دیگری بازمی‌آفریند. در میان این بازی روایت‌ها، ما نه تماشاگر، بلکه بازیگرانی هستیم که هر حرکت‌مان به خلق یا فروپاشی یک داستان تازه می‌انجامد.

اما مگر می‌توان بیرون از روایت زیست؟ کانت هشدار داده بود که «ذهن، جهان را آنگونه می‌بیند که خود ساخته است»؛ پس ما همواره در چارچوب‌هایی که خود ساخته‌ایم گرفتاریم. ناچاریم روایت کنیم؛ ناچاریم به زندگی معنا بدهیم، حتی اگر بدانیم که این معنا بر روی شن روان بنا شده است. روایت همان سرنوشت ماست: می‌گریزیم از آن، اما هر گریز، خود به روایتی تازه بدل می‌شود.

در این اپیزود از پادکست فینسوف به دنبال پاسخ به این پرسش هستم که آیا جهان ما چیزی جز روایت‌های ما هست؟ روایت‌هایی که با مومنان به آنها قدرت می‌گیرد. و اینکه ما در این جهان روایی چه جایگاهی داریم؟

معرفی کتاب بحران روایت :

https://finsoph.ir/4462/

معرفی کتاب روح امید:

https://finsoph.ir/4653/

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.