Özlem, 13 yıldır insani yardım alanında çalışan deneyimli bir psikolog. Çok sayıda afette görev aldı; 6 Şubat’tan sonra da bölgeye gelerek uzun süre sahada kaldı. Hafızasında yer eden pek çok karşılaşma anı olduğunu söylüyor. En sarsıcı anlarından biri, depremin ilk haftasında Nurdağı’nda evinin başında bekleyen bir adamla konuşmaya çalıştığı o an. Hazır olmakla gerçekten hazırlıklı olmak arasındaki farkı orada anladığını, acıyla bu kadar çıplak bir şekilde karşılaşmanın ne kadar deneyimli olursan ol zorlayıcı olduğunu anlatıyor.

Bir buçuk yıl sonra Antakya’da bir kafede yaşadığı başka bir karşılaşma ise etkisini hâlâ sürdürüyor: Hesabı öderken garsonun onu kayıp bir komşusuna benzetip “Belki bir haber alırız diye sevindik” demesi… Aradan bu kadar zaman geçmesine rağmen kayıpların gündelik hayatın içinde aniden karşına çıkması Özlem’i uzun süre sarsmış.

Devam eden ihtiyaçlara baktığında en büyük eksikliğin “tanınma” hali olduğunu söylüyor. Depremin ve etkilerinin ülke ölçeğinde gerçekten tanınmadığını, görünür olmadığını… Bu yüzden bu kadar hızlı unutulduğunu düşünüyor. Oysa tanınmayan bir meseleye dair çözüm üretmek de zorlaşıyor.

Çözüme dair konuşurken en çok kendi üzerine düşünüyor Özlem: Gündelik sorunlarla mücadele ederken savunuculuk kapasitesinin azaldığını, öğrenilmiş çaresizliğin herkesi yorduğunu anlatıyor. Yine de gençlerle karşılaştıkça kendine sürekli şu soruyu sorduğunu söylüyor: “Neden bunu kabullendim? Neden başka türlüsünü düşünmeyi bıraktım?”

Bölümde, afetin ardından sahada kalan bir uzmanın hafızasında yer eden bu karşılaşmaları ve bugün hâlâ süren ihtiyaçlara dair gözlemlerini duyacaksınız.